The Transfagarasan Track to Timisoara

Lieve Lezers,

We hebben gisteren heel lang in de auto gezeten en de lange weg van Pitesti naar Timisoara genomen met een bijzondere omweg. Zoals Arnoud al aankondigde, we hebben de volledige Transfagarasan weg gereden. Het zag er (zeker op weg naar de top), fantastisch uit, met alle haarspeldbochten, diepe dalen, kletterende watervallen en andere Lord of the Rings-achtige taferelen. Een episch landschap. Om een indruk te geven, bijgaand het fragment uit Top Gear over de Transfagarasan Road, de beste weg ter wereld volgens de Britse heren (die het elders helaas niet helemaal kunnen nalaten om Roemenië belachelijk te maken) : http://youtu.be/OLAtcrB0GZg?t=4m5s Arnoud reed en had de tijd van zijn leven.

Toen we deze weg voltooid hadden van zuid naar noord (de weg naar beneden was een beetje eng want de haarspeldbochten vielen nu midden in de regen en de mist), kwamen we aan in het gebied van Roemenië dat luistert naar de mythische naam Transylvanië. Oftewel, het gebied van graaf Dracula volgens het boek van Bram Stoker. Ik moet zeggen, ik vond het juist erg lieflijk. Vrolijk in groen en geel geverfde dorpjes met schattige kerken. En af en toe passeerde je (drie zaken die je juist in Roemenië nog veel ziet) paard met wagen, oma’s met hoofddoeken en een enorme hoeveelheid straathonden die hier gewoon onderdeel zijn van het decor.

Maar begrijp me niet verkeerd. Los van deze clichés zijn we erg onder de indruk van Roemenië. Het lijkt voor geen meter op het beeld dat we in onze moeraspolder hebben van een grijs land dat nog leeft in de middeleeuwen en waar de zigeuners je aanklampen op elke straathoek. Zo zitten we hier in Timisoara, dicht bij de grens met Servië en Hongarije en de oude stad is een prachtige binnenstad met een laat 19e eeuwse, vroeg 20e eeuwse grandeur die je doet denken aan Wenen. Niet zo gek ook, dit gebied maakte deel uit van het Habsburgse Rijk voor eeuwen (onder Hongaarse controle), dus we zijn ook in gebied dat net zo Europees is als Oostenrijk.

Toch is het confronterend om je te beseffen dat wij in Nederland een volkomen misplaatst beeld hebben van Roemenië, alsof het bevroren is in de donkere dagen van Ceaucescu. Het is eerder een heel charmant land met een grote landschappelijke en culturele verscheidenheid. Van de moskeeën in Constanta tot de centraal-Europese swung van Timisoara ga je in een keer voor oost naar west en niet van grijs naar grijs.

Het moet mij echter wel van het hart dat we niet in onze missie geslaagd zijn om Sandu Ciorba te ontmoeten. Ook hier in Timisoara heb ik helaas geen groepen zigeuners over straat zien lopen waar ik een en ander aan kon vragen en traditionele Roemeense muziek vind je niet in de café’s van de stad, want “Blurred Lines” en “Wake me up” zijn hier net als in Nederland de hits. Wat blijkbaar nodig is, is een intensievere zoektocht door de Roemeense binnenlanden waar de rafelrandjes van Roemenië inclusief Sandu Ciorba zijn weggemoffeld. Wie gaat er mee volgende keer? Ik vond vier nachtjes in Roemenië echt te weinig. Maar de terugreis wacht.